Het is de week tegen pesten. Vandaag vertel ik over een heftige gebeurtenis die ik heb meegemaakt.
Gespannen liep ik de klas in. Ik keek omlaag en probeerde oog contact te vermijden. Snel ging ik op mijn plek zitten en ik dook in elkaar. Ik hoopte dat er niemand over gisteren zou beginnen. Ik wilde die hele middag gewoon vergeten en doen alsof het nooit gebeurd was. Ik hoopte dat de dag snel voorbij zou gaan zodat ik weer naar huis kon en veilig in mijn bed kon gaan liggen.
“Audrey, wil jij nu meteen naar de gang toe komen?!” klonk een harde stem. Alle ogen waren op mij gericht. Daar ging mijn plan om niet op te vallen. Ik werd vuurrood en liep zo snel ik kon de klas uit. Mijn hele lichaam deed pijn. Mijn maag draaide zich om en ik kon alleen maar denken “blijf rustig, niet overgeven, het komt goed”.
Toen ik op de gang stond werd ik streng toegesproken door een leraar. “Audrey, wat jij gisteren hebt gedaan kan echt niet! Je gaat nu in gesprek met de andere kinderen en je excuses aanbieden”. Ik wist niet wat ik hoorde. Moest ik sorry gaan zeggen?! Ik?! Na alles wat er was gebeurd? Ik begon gelijk te huilen en kon niks anders dan knikken.
Door de zenuwen kwam er geen woord uit mijn keel. Daar zat ik dan, samen met een aantal andere leerlingen tegen over mij. Ze keken mij allemaal boos aan. Sommige huilde. Door mij waren ze de hele middag en nacht van slag geweest. Door mij hadden ze geen oog dicht gedaan. Door mij durfde ze niet meer naar school toe. Het kwam allemaal door mij, werd mij verteld. Al die nachten dat ik wakker had gelegen. Al die ochtenden dat mijn moeder mij uit bed moest trekken om naar school toe te gaan deden er niet toe. Nee, wat ik gisteren had gedaan was alles wat er toe deed.
“Van mijn moeder mag ik niet meer met jou om gaan, ik ben bang voor jou”. “Door jou heb ik de hele nacht wakker gelegen”. “Ik heb nachtmerries gehad door wat jij gisteren hebt gezegd”. Het draaide allemaal daar om. Het voelde zo oneerlijk..
*wat zich die ene middag heeft voorgedaan*
Het was weer zo’n dag. Ik voelde me buiten gesloten. Vernederd. Alleen. Terwijl ik van school naar huis fietste maakte mijn hoofd over uren. Waarom vinden ze mij niet aardig? Wat is er mis met mij? Waarom ben ik zo lelijk en dik? Waarom kiest niemand mij uit bij de gym? Zal alles anders zijn morgen? Ik stelde mezelf allerlei vragen waar ik geen antwoord op had. Gek maakte ik mezelf.
Ik kwam thuis en opende gelijk MSN. Daar durfde ik namelijk wel dingen te zeggen. Daar was ik veilig. Veilig thuis achter de computer. Ik was nog geen minuut online of de eerste gemene berichten kwamen al binnen. Eerste instantie negeerde ik ze. Maar na een aantal minuten knapte er iets in me, ik was er helemaal klaar mee. Klaar met hun, klaar met mezelf, klaar met mijn leven, met alles. “IK GA NU ZELFMOORD PLEGEN EN JULLIE ZIEN MIJ NOOIT MEER WANT DAT IS WAT JULLIE WILLEN TOCH”, stuurde ik. Gelijk sloot ik mijn msn af en liep ik naar de keuken. Ik trok de bestekla open en pakte een groot keukenmes.
Ik huilde niet. Nee ik was niet eens meer verdrietig. Mijn tranen leken op. Ik was er gewoon klaar mee. Met trillende handen pakte ik het mes en ik duwde ermee in mijn pols. Er gebeurde niks. Ik duwde iets harder en er verscheen een druppeltje bloed. Ik probeerde een snee te maken maar het lukte niet. Iets hield me tegen. Ik heb denk ik tien minuten met dat mes boven mijn polsen gestaan en af en toe probeerde ik een snee te maken maar steeds stopte ik. Op een geven moment hoorde ik een hard geluid, wat het precies was, geen idee. Het was iets buiten. Ik schrok en kwam terug in de realiteit. Waar was ik mee bezig?
Op dat moment brak ik. Ik gooide het mes terug in de sla en smeet deze met een harde klap dicht. De tranen waren niet op. Ze bleven maar komen. Ik zat pas in groep zeven en ik wilde de pijn van het pesten niet meer maar een eind aan mijn leven maakte lukte ook niet. Het voelde alsof ik faalde, zelfs dat kon ik niet. Ik begon eigenlijk gelijk andere manier te bedenken. Terwijl ik dat deed opende ik mijn MSN weer. Zouden ze geschrokken zijn? Zouden ze spijt hebben?
Ik las snel de berichten terug die er gestuurd waren en merkte dat het niet de voldoening gaf die ik hoopte te krijgen. Het leek niet echt indruk te maken. Schijnbaar deed ik er echt niet toe. Ik sloot mijn MSN af en ben die dag niet meer online gekomen. Tegen mijn ouders deed ik normaal. Ik droeg een lang shirt om de enkele krasjes die er waren te verbergen.
“Het spijt me” stamelde ik. Het speet me oprecht dat ik hun zo had laten schrikken maar ik snapte niet dat ik werd afgeschilderd als de kwade in dit verhaal. Helaas durfde ik daar niks van te zeggen. Ik was nog zo jong. De leraar knikte tevreden en zei met een harde toon: dit mag jij nooit meer doen! Je hebt de andere zo laten schrikken. Ik knikte en zei niks. Samen met de andere moest ik terug de klas in. De zenuwen gierden door mijn lijf. Het zou niet lang duren of de hele klas wist van mijn wanhoopsdaad af. Nu zouden ze mij waarschijnlijk nog stommer gaan vinden. Had ik het gisteren maar echt gedaan, dan hoefde ik dit tenminste niet mee te maken.
Natuurlijk ging het nieuws super snel rond en ook onder de ouders. Mijn moeder is er op die manier ook achtergekomen en ze heeft ook echt nare reacties gekregen. De ouders van de kinderen die mij pesten vonden het afschuwelijk wat ik hun kind had aangedaan. Gelukkig nam mijn moeder mij heel erg serieus en heeft zij ook contact met school opgenomen. Ze heeft hun verteld hoe belachelijk ze met de situatie zijn omgegaan. Wat ze precies heeft gezegd weet ik niet.
Natuurlijk als ik nu terug kijk besef ik me dat wat ik had gedaan een schreeuw om aandacht was. Ik denk dat ik nooit echt van plan ben geweest om op dat specifieke moment mijn leven te beëindigen.
Ik word nog steeds kwaad als ik aan deze gebeurtenis denk. Ondanks dat ik jong was heeft deze gebeurtenis er echt ingehakt. Bij elke therapie sessie die ik volg komt dit naar boven. Als ik terug denk aan mezelf als dat jonge meisje doet dat pijn. Hoe ik de klas uit werd geroepen en hoe ik daar op de gang werd behandeld, dat is gewoon niet oké. Ik heb het verwerkt maar de emoties blijven. Vooral ook als ik er aan denk dat dit dagelijks gebeurd. Dagelijks denken mensen dat zelfmoord de enige uitweg is. En echt waar, dat breekt mijn hart.
Als ik toen wel had gedaan wat ik zei, was ik maar elf jaar geworden. Elf jaar..
Gelukkig is dat niet het geval en heb ik ook van die gebeurtenis weer van alles geleerd. Niet op dat moment zelf maar vooral jaren later. Ik ben nu gezegend met twee kinderen en ik zal er alles aan doen wat ik kan om hun gelukkig te maken.
Let alsjeblieft een beetje op elkaar, we verdienen het allemaal om gelukkig te zijn! Soms schuilt er achter een lach enorm verdriet. Blijf praten met elkaar. En doe vooral niet wat mijn leraar die middag deed. Gelukkig was ik toen sterker dan ik dacht en ben ik gewoon elke dag netjes naar school blijven gaan. Ondanks alles wat er gebeurde. En weet je, ik heb vrede met mijn verleden want zonder die gebeurtenis was ik niet de persoon geweest die ik vandaag de dag ben.
